เคยอ่านฉบับภาษาอังกฤษเมื่อนานมาแล้ว สมัยที่ภาษายังไม่แข็งแรง และอ่านรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง เมื่อเร็วๆนี้ได้กลับเชียงใหม่ ได้มีโอกาสเจอกับเพื่อนสมัยมัธยมต้นคนหนึ่งหลังจากไม่เจอกันมากว่า 5 ปี เพื่อนคนนี้เอาหนังสือเล่มหนึ่งให้ยืม ชื่อเรื่องน่าสนใจว่า 'การปรากฏตัวของหญิงสาวในคืนฝนตก' เป็นหนังสือแปลโดยคุณโตมร สุขปรีชา เมื่อเอามาดูดีๆจึงพบว่ามันคือ South of the Border, West of the Sun อันเลื่องลือของ ฮารูกิ มูราคามิ ที่เราเคยอ่านเมื่อนานมาแล้ว แน่นอนว่าเมื่อเป็นผลงานของมูราคามิ โทนที่ออกมาจึงหม่นและดาร์กมากมาย
'การปรากฏตัวของหญิงสาวในคืนฝนตก' เล่าเรื่องราวชีวิตของฮาจิเมะ การพบพานเพื่อจากจรของเขา ความสัมพันธ์ระหว่างหญิงสาวแต่ละตนที่เข้ามา ฮาจิเมะนั้นฝังใจอยู่กับรักแรก ชิมาโมโตะ เมื่ออายุได้ 12 ปี แต่ชีวิตมันคือความเป็นไป แน่นอนว่าทั้งคู่ต้องพรากจากกันไปตามกระแสของเวลา ฮาจิเมะไปคบกับหญิงสาวอีกคนหนึ่งในวัยมัธยมปลาย เธอชื่ออิซูมิ สำหรับเรา นี่เป็นความสัมพันธ์ที่เจ็บปวดที่สุด
'เธอจะไม่ทำร้ายฉันใช่ไหม'
'ผมจะไม่ทำร้ายเธอ'
...
แต่ตอนนั้นผมยังไม่เข้าใจ ว่าผมสามารถทำร้ายใครคนหนึ่งได้เลวร้าย กระทั่งเธอไม่อาจฟื้นคืนมาได้อีกเลย และยังไม่เข้าใจว่า ใครคนหนึ่ง แค่เพียงมีชีวิตอยู่ ก็สามารถทำลายมนุษย์อีกคนได้ยับเยินจนไม่อาจซ่อมแซม (หน้า30)
เราไม่อาจรู้ได้จริงๆว่าเราจะสามารถทำร้ายคนๆหนึ่งได้รุนแรงขนาดไหน และในฐานะคนที่ถูกทำลายจนย่อยยับ ก็ไม่อาจบอกได้เช่นกันว่าชีวิตจะฟื้นคืนกลับมาเป็นเช่นเดิมได้หรือไม่ แน่นอนว่าความสัมพันธ์ไม่อาจฆ่าคนๆหนึ่งได้ในทางกาย แต่หากเป็นทางใจเล่า ส่วนหนึ่งอาจจะตายลงไปอย่างสมบูรณ์ภายใต้น้ำมือของคนอีกคนที่เรารักเท่าชีวิต
เวลาผ่านไป ฮาจิเมะแต่งงานและประสบความสำเร็จทั้งด้านชีวิตการงานและชีวิตครอบครัวกับยูกิโกะ ทว่าคืนหนึ่งในฤดูฝน ชิมาโมโตะ หญิงสาวที่ฮาจิเมะคิดว่าคงไม่อาจได้ครอบครองและจากกันไปชั่วชีวิตได้กลับมาอีกครั้ง อย่างที่น่าจะคาดเดากันได้ ทั้งคู่ได้มีความสัมพันธ์กัน
'การปรากฏตัวของหญิงสาวในคืนฝนตก' ทรงพลังในแง่ของการเล่าเรื่องด้วยปริศนาที่ไม่มีข้อเฉลย เรารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของฮาจิเมะในแต่ละช่วงวัยที่ผันผ่าน ทว่าสำหรับชิมาโมโตะและอิซูมิแล้ว เราไม่อาจรู้ได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับหญิงสาวทั้งสอง และอะไรทำให้เธอทั้งคู่กลายเป็นคนในปัจจุบัน เวลามากกว่า 10 ปีที่หายไปในชีวิตของหญิงสาวทั้งสองจะยังคงเป็นปริศนาต่อไป หรือแท้จริงแล้วทั้งคู่ไม่ได้มีตัวตนอยู่จริง ทว่าเป็นเพียงจินตนาการที่ก่อร่างในหัวของฮาจิเมะเท่านั้น
หญิงสาวของฮาจิเมะมักจะมากับฝน ทั้งชิมาโมโตะและยูกิโกะ 'การปรากฏตัวของหญิงสาวในคืนฝนตก' ก็มาถึงมือเราพร้อมกับฝนเช่นกัน เพื่อนมัธยมต้นของเราคนนั้นยื่นหนังสือให้เราพร้อมกับห่าฝนที่สาดลงมาเป็นสายในร้านอาหารญี่ปุ่นกลางเมืองเชียงใหม่ คืนเดียวกันนั้นเอง เราเริ่มอ่าน'การปรากฏตัวของหญิงสาวในคืนฝนตก' ตั้งแต่ราวเที่ยงคืนไปจบเอาตอนตีสี่ครึ่ง และนอนไม่หลับไปจนรุ่งสาง
ยอมรับว่าชีวิตช่วงหลังราว1-2ปีที่ผ่านมาอ่านนิยายจนจบเล่มน้อยมาก เล่มไหนอ่านเกินครึ่งเล่มแล้วหยุดนี่ถือว่าประสบความสำเร็จแล้ว ความรู้สึกของการยิงยาวม้วนเดียวจบแบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นมานานจริงๆ ความรู้สึกที่ว่าใจหนึ่งอยากจะเก็บไว้อ่านต่อสักเดือน ค่อยๆละเลียด ละเมียดละไมไปด้วยกัน ไม่อยากให้จบ อยากให้จบช้าที่สุด กับอีกใจที่ร้องว่าเร็วๆ เร่งอ่านให้มันเสร็จๆไปจะได้จบสักที 2อารมณ์นี้มันปะทะกันตอนอ่าน 'การปรากฏตัวของหญิงสาวในคืนฝนตก'
ผลที่ได้คือม้วนเดียวจบ ขมขื่น ปร่า กลืนน้ำลายยังฝืดคอ รู้สึกป่วย เป็นไข้ อยากร้องไห้แต่น้ำตาไม่ไหล อึดอัดขัดข้อง มีคำถาม ต้องการคำตอบ คับแค้นใจ หาทางออกไม่เจอ สับสน เหมือนเดินหลงทางในคืนฝนตก (เมื่อคืนที่อ่านฝนก็ตกจริงๆ)
สำหรับเรา มูราคามิอาจจะเหมือนประเทศอินเดีย เห็นเค้าว่ากันว่าไม่รักก็เกลียด แต่สิ่งที่ปฏิเสธไม่ได้คือเค้ามีพรสวรรค์ ที่จริงใครๆก็เขียนนิยายได้ แต่งเรื่องสั้น รังสรรค์บทความ แต่จะมีสักกี่คนที่เขียนออกมาแล้วมีพลังจนทำให้คนเสพหายใจไม่ออก จนทำให้เรานอนตาค้างข้ามคืนต้นฤดูฝนในเดือนมิถุนายน
