ปรัชญาชีวิต (บุตร)

บทนี้กล่าวถึงความสัมพันธ์ระหว่างพ่อแม่กับลูก ซึ่งเป็นบทที่ชอบมากอีกบทหนึ่ง เพราะในฐานะลูกนั้น พบว่าพ่อแม่ส่วนมากจะมองว่าลูกเป็นสมบัติของตน หลายครั้งหลายคราก็มักจะอยากให้ลูกเป็นไปในทางที่ตนต้องการ ทั้งนี้เข้าใจว่าเป็นไปเพราะความรักความปรารถนาดี แต่หากลองอ่านปรัชญาชีวิตว่าด้วย 'บุตร' นี้อาจจะทำให้มุมมองบางอย่างเปลี่ยนไป

บุตรของเธอ ไม่ใช่บุตรของเธอ 

เขาเหล่านั้นเป็นบุตรและธิดาแห่งชีวิต 

เขามาทางเธอ แต่ไม่ได้มาจากเธอ 

และแม้ว่าเขาอยู่กับเธอ แต่ก็ไม่ใช่สมบัติของเธอ 

เธออาจให้ความรักแก่เขาแต่ไม่อาจให้ความนึกคิดได้ 

เพราะว่าเขาก็มีความคิดของตนเอง 

เธออาจจะให้ที่อยู่อาศัยแก่ร่างกายของเขาได้ 

แต่มิใช่แก่วิญญาณของเขา 

เพราะว่าวิญญาณของเขานั้นอยู่ในบ้านของพรุ่งนี้ 

ซึ่งเธอไม่อาจไปเยี่ยมเยียนได้แม้ในความฝัน 

เธออาจพยายามเป็นเหมือนเขาได้ 

แต่อย่าได้พยายามให้เขาเหมือนเธอ 

เพราะชีวิตนั้นไม่เดินถอยหลัง 

หรือห่วงใยอยู่กับเมื่อวันวาน 

เธอนั้นเป็นเสมือนคันธนู 

และบุตรหลานเหมือนลูกธนูอันมีชีวิต 

ผู้ยิงเล็งเห็นที่หมายบนทางอันมิรู้สิ้นสุด 

พระองค์จะน้าวเธอเต็มแรง 

เพื่อว่าลูกธนูจะได้วิ่งเร็วและไปไกล 

ขอให้การโน้มง้าวของเธอในอุ้งหัตถ์ของพระองค์ 

เป็นไปด้วยความยินดี 

เพราะว่าเมื่อพระองค์รักลูกธนูที่บินไปนั้น 

พระองค์ก็รักคันธนูซึ่งอยู่นิ่งด้วย

ชอบการเปรียบเทียบกับธนูในบทนี้ที่ว่าพ่อแม่เปรียบเหมือนคันธนู และลูกเปรียบเหมือนลูกธนูอันมีชีวิต เมื่อเหนี่ยวน้าวลูกธนูออกไปแล้ว ย่อมไม่รู้ว่าทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร การเปรียบเทียบเช่นนี้แสดงให้เห็นถึงการให้อิสระแก่ลูกธนู ก็เหมือนกับการให้อิสระแก่บุตรของตน ลูกธนูนั้นเป็นส่วนหนึ่งที่ยิงออกจากคันธนูก็จริง แต่ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่อาจยึดติดอยู่กับคันธนูได้ เปรียบเหมือนความสัมพันธ์ของพ่อแม่กับลูกนั่นเอง